JFDR, Nicolas Jaar en Nodens Ictus
Op 11 april 2020 kwam deel 1 van de serie OrenTroost muziekrecensies online, een idee dat ontstond als een soort vervolg op de column die ik op 27 maart schreef om iedereen die daar behoefte aan had een hart onder de riem te steken.
Wanneer we de wereld om ons heen op dit moment echter eens goed bekijken dan zien we steeds meer oude vrijheden terugkeren. Soms weliswaar met nieuwe beperkingen, maar daar moesten we het in deze context maar niet over gaan hebben. De bottom line is dat de behoefte aan troost is afgenomen, en dat de onzekerheden die ons plaagden langzaamaan ook een plekje hebben gekregen. Daarom zijn we met dit achtste deel toegekomen aan de laatste wekelijkse Orentroost muziekrecensie.
Lees verderEinstürzende Neubauten, Aksak Maboul en Tuxedomoon
We naderen de as van het jaar, de langste dag, het begin van de zomer en toevalligerwijze ook de verjaardag van uw scribent. Sinds Deel 6 uit deze serie zijn de coronamaatregelen verder versoepeld en mochten de terrassen weer open. Daarom beloont Moeder Natuur ons na de zonnigste aprilmaand aller tijden en een bijna even fraaie maand mei prompt met twee weken miezerig flutweer. Terwijl ik dit schrijf jaagt de wind de regen bijna horizontaal langs het raam van mijn werkkamer. Het kan dus verkeren. Fijn voor de tuin hoor, maar de barbecue kan voorlopig weer onder zijn hoes.
Lees verderHania Rani, Hilary Woods en Goldfrapp
Na een korte vakantie mijnerzijds was het afgelopen maandag tijd om de draad weer op te pakken. Ik zit alweer een kleine week achter het Schrijfgetouw en voor zover dat kan in de bizarre wereld om ons heen heeft mijn dagritme weer min of meer zijn normale vorm aangenomen. Het lijkt inmiddels een beetje beter te gaan in Nederland. We mogen weer van alles – zij het met mate en inachtneming van allerlei nieuwe regels – en met de zomer in aantocht zien de dingen er wat minder somber uit dan toen ik deze serie begon. Dus hoewel ik nu nog niet van plan ben om mijn wekelijke shot muzikale troost af te schaffen zal de frequentie op een gegeven moment wél worden afgebouwd. Het valt niet altijd mee om wekelijks drie albums te recenseren. Maar deze keer is het volgens mij toch weer gelukt. Er loopt zelfs weer een rood draadje tussen de albums die ik heb uitgekozen, namelijk dat het alledrie ‘vrouwenalbums’ zijn. Daarmee bedoel ik trouwens niet dat ze alleen voor vrouwen bestemd zijn, maar dat ze gemáákt zijn door vrouwen.
Lees verderRustin Man, Monophonics en Linda Perhacs
We tikken deze zaterdag de 72 dagen aan sinds het eerste geval van Coronabesmetting in Nederland werd gemeld, en 47 dagen sinds de Intelligente Lockdown van start ging. Ondanks gunstige cijfers over het afnemende aantal besmettingen en slachtoffers, en ondanks de voorzichtige versoepeling van een aantal maatregelen, is er nog veel onzekerheid en bezorgdheid. Reden genoeg om deze serie voort te zetten, maar de komende twee weken komen er even geen nieuwe afleveringen omdat ik er hoognodig zélf even een tijdje tussenuit moet. Dat mag de pret voor deze editie echter niet drukken, want ik heb weer drie bijzondere albums klaarstaan. Zonder onderling verband deze keer, zelfs als ik er heel diep over nadenk kom ik niet verder dan ‘het is allemaal muziek die de gemiddelde luisteraar misschien over het hoofd ziet en dat is zonde’.
Lees verderTrees Speak, Pantha du Prince en Jonn Serrie
Deel 4 alweer, dat betekent dat een groot deel van de Nederlandse bevolking al minstens vier weken in onzekerheid thuis zit vanwege het Coronavirus. Ja, ik noem het ding tegenwoordig bij de naam, want erover zwijgen maakt niet dat het eerder weggaat. Het is overigens méér dan vier weken geleden (want zes) dat de ‘intelligente lockdown’ begon en ik moet toegeven dat het inmiddels toch wel een beetje aan me begint te knagen. Gelukkig is het voor mij al jaren gewoon om vanuit huis te werken en dat loopt voorlopig ook nog wel redelijk goed door, maar nu het hele gezin aan huis gekluisterd is zien mijn dagen er beslist anders uit dan een paar maanden geleden. Het ‘soort van’ vakantiegevoel dat het mooie weer in april veroorzaakte is er inmiddels eigenlijk ook wel vanaf. Gelukkig is er meer dan genoeg mooie muziek om de dagen mee te vullen. Voor deze reeks recensies doe ik als vanouds mijn best om originele keuzes te maken, om albums te kiezen die misschien niet in brede kring bekend zijn maar die het volgens mij verdienen om te worden gehoord.
Lees verderEivind Aarset, Jan Bang, Klangstof, Nils Petter Molvær
Hoewel ik het me niet specifiek had voorgenomen om naar een verband tussen de artiesten of albums te zoeken is dat toevallig wel het geval bij dit drietal. Hebben de oplettende lezers met en zwak voor muzikale geografie hem al ontrafeld? Noorwegen. Dat is de link. Ik heb al jaren het idee dat je bij sommige muzieksoorten heel goed kunt horen waar ze vandaan komen. En dan heb ik het niet over voor de hand liggende weggevers als merkwaardige toonladders of zang in een exotische taal, maar over een bepaald ‘idee’ over hoe iets moet klinken dat als een rode draad door de muziek loopt. Misschien is het namelijk niet voor niets dat men het Duitse label ECM, dat het gros van haar opnames door Jan Erik Kongshaug in de Rainbow Studio in Oslo liet maken, werd gekenmerkt door wat onder audiofielen ‘de fjordengalm van ECM’ heette. Want sinds ik daar voor het eerst over las in een oude editie van het hifi-magazine Home Studio of HVT, werd Scandinavië als geheel opeens synoniem met breed galmende opnames die bij mij als luisteraar heel veel fantasie losmaakten. Inmiddels weet ik dat dat allemaal reuze meevalt, maar zoiets blijft toch in je achterhoofd hangen. Deze drie albums hebben in elk geval datzelfde kenmerk, ook al is Klangstof eigenlijk een Amsterdamse band en werd hun album gemixt door Francesco Donadello. Hoe dat allemaal zit? Lees verder…
Lees verderSufjan Stevens & Lowell Brams, Ocoeur en Swod
Op het eerste deel zijn een aantal erg leuke reacties gekomen. Daar leid ik uit af dat mensen in een periode van (semi)lockdown extra behoefte hebben aan afleiding. Het schijnt dat de online video-streamingdiensten als Netflix uitstekende zaken doen op het moment, maar ik durf te hopen dat lezers van deze blog hun entertainment voor een redelijk deel ook zoeken in muziek. Dat lukt vaak al heel aardig met een bestaande collectie. Iedereen met een kast vol platen of cd’s, of een NAS vol audiobestanden, kent het verschijnsel dat er albums tussen staan die ooit zijn aangeschaft of gedownload, zonder twijfel om zeer goede redenen, maar die sindsdien nog nooit zijn beluisterd. Niets om je voor te schamen, ik heb daar dus óók last van. Mijn advies: pak die albums juist nu eens uit de al dan niet virtuele platenkast. Als je meer tijd hebt maar geen zin om de hele dag somber nieuws te zien of te horen – en dan heb ik het nog niet eens gehad over het geschetter van de weetal’s op sociale media – dan biedt muziek bij uitstek soelaas. En daar schuif ik dan graag een drietal tips uit mijn eigen (virtuele) platenkast tussendoor.
Lees verderFerry Corsten, Midori Hirano en Yello
In deze review aandacht voor de nieuwe albums van Ferry Corsten en Midori Hirano, met Yello als klassieker.
Ik ga het hier niet over ‘Het Virus’ hebben. Daar is elders op internet – zeg maar gerust: overal – al genoeg over te vinden. Het één nog grimmiger dan het ander. Om doodongerust van te worden af en toe. Ik voelde de sterke behoefte om op verschillende manieren een beetje tegenwicht te bieden aan al dat sombere nieuws door het hier juist wat vaker over leuke dingen te hebben. Daarom hebben we besloten om de frequentie waarmee de muziekrecensies verschijnen de komende tijd flink te verhogen.
Lees verder