2019 en muziek, een jaar in 25 releases
Zo, lieve muziekvrienden, het jaar zit er weer op. En wát een jaar was dit zeg! Wie anno 2019 nog durft te beweren dat er “tegenwoordig een goede muziek meer wordt gemaakt” mag zich wat mij betreft geen muziekliefhebber meer noemen. Ook voor mij persoonlijk was 2019 een vruchtbaar muziekjaar. Voor de statistici onder ons, als ik de releases op vinyl niet meetel groeide mijn bibliotheek in 2019 met niet minder dan 306 albums. Daar trek ik voor de vorm de drie albums vanaf die ik via Tidal en Qobuz aan mijn digitale bibliotheek toevoegde. Want inmiddels ben ik al wél op het punt aangeland dat ik albums die ik als download kocht – en die dus in onstoffelijke vorm op mijn NAS staan – tot mijn collectie reken, maar voor albums ‘in de cloud’ blijf ik dat een raar idee vinden. Ik betaal weliswaar óók voor mijn abonnementen op de streamingdiensten, maar het blijft voor mijn gevoel toch een beetje huurkoop. En dan zijn er ook nog vijf albums buiten mededinging, omdat dat professionele privé-opnames zijn die werden gemaakt tijdens de repetities van twee projecten van een muziekvriend die op 31 oktober onverwacht overleed. Het is trouwens opmerkelijk wat zo’n plotseling afscheid doet met de gevoelswaarde van zulke momentopnames. Het zijn, hoe goed de rest ook was afgelopen jaar, met afstand de meest gekoesterde pronkstukken van 2019 geworden voor mij.
Lees verderAmon Tobin, Sebastian Plano en Bliss
In deze muziekrecensie staan nieuwe albums van Amon Tobin en Sebastian Plano centraal, met het Deense project Bliss als klassieker. Deze review was eigenlijk bedoeld voor de maand oktober, maar hij is door drukte wat verschoven. Wat overigens betekent dat er nu vrij snel nóg een muziekreview zal volgen, namelijk die van november. Elk nadeel heeft zijn voordeel, nietwaar? Het zal ondertussen ook bekend zijn dat ik altijd probeer – en daar vaak ook in slaag – om een overkoepelend thema te vinden dat de albums in mijn muziekreviews verbindt. Dat is nu ook weer gelukt, maar op een iets andere manier dan anders. Sta me toe om ter verduidelijking daarvan met een flauwigheid te beginnen…
Lees verderNils Frahm, Rob Simonsen en Harold Budd
In deze muziekrecensie ga ik het hebben over de nieuwe albums van Nils Frahm en Rob Simonsen. Okee, Nils Frahm kennen we – hij is al vaker in deze rubriek voorbijgekomen want elk muzikaal voortbrengsel van de man is wat mij betreft van puur goud, ingelegd met diamanten. Maar Rob Simonsen? Een Nederlander? Zo klinkt zijn naam wél, maar het is een Amerikaanse filmcomponist die net als Nils Frahm de prachtigste neo-klassieke muziek maakt op zijn eerste ‘solo’ album. Dat is trouwens echt zo’n ‘lekker makkelijk’ paraplu-genre…neo-klassiek. Elke klassiek geschoolde pianist – het is volgens mij altijd een pianist – die melodieuze composities lardeert met elektronica en gevonden geluiden en daar in de studio een dromerige sfeer omheen weeft maakt volgens de hedendaagse hokjesgeest ‘Neo-Klassiek’.
Lees verderBon Iver, Daniel Wohl en Nicolas Jaar
Hij zit er weer op, de vakantie. Drie heerlijke weken helemaal niets doen is altijd lastig voor mij, maar ik heb het doorsijpelende werk dit jaar weten te beperken tot het sturen van een paar mailtjes en het uitzoeken van nieuwe albums voor de muziekrecensie van – op de valreep – augustus 2019. Er is afgelopen maanden best veel gave nieuwe muziek uitgekomen, maar niet alles vond ik geschikt om op deze plaats te bespreken. En niet elke release was via alle door ons gebruikte streamingdiensten beschikbaar. Omdat we een muziekrecensie zonder luistervoorbeelden zó ontzettend 2010 vinden, en we daarnaast een zo breed mogelijk lezerspubliek (met hun favoriete streamingdienst) willen aanspreken levert dat enige beperkingen op. Dus geen Ami Dang, geen BEA1991 en geen Zen Baboon. Gelukkig bleef er nog genoeg mooie muziek over om over te schrijven, maar dit keer is er geen onderling verband behalve dat het mooie, gave en lekker klinkende muziek is.
Lees verderKáryyn, CFCF en Alpha
Met de naderende vakantie in gedachten kwam ik op het idee voor de verbindende factor tussen de albums van Káryyn en CFCF in deze muziekrecensie. De inspiratie was iets dat ik vroeger regelmatig deed maar dat de loop der jaren steeds verder is verdrongen door werk en plichtsbesef: de hele dag muziek luisteren. Vanwege mijn werk kom ik natuurlijk nog steeds de hele dag in aanraking met muziek, maar onbekommerd het ene album na het andere draaien zónder dat er ‘straks toch weer wat moet’ speelt zich voornamelijk af in de vakanties. Een bijzonder prettig vooruitzicht derhalve. Welke albums heb ik het afgelopen half jaar verzameld die min of meer gescand en daarna geparkeerd zijn en die dringend toe zijn aan een diepere beluistering?
Lees verderJoep Beving, Jean-Michel Blais en Max Richter
Post-klassieke schoonheid op 88 toetsen De twee recent door mij ontdekte albums van Joep Beving en Jean-Michel Blais die de ‘nieuwe oogst’ in deze review vertegenwoordigen vallen beide binnen de jongste generatie van het vrij brede Post- of Neo-Klassieke genre. Hierbinnen vind je ook ándere componisten als Nils Frahm, Jóhann Jóhannsson en Ólafur Arnalds en de ‘klassieker’ van deze review; Max Richter. Hiermee is het centrale thema dus vastgesteld, het is weer gelukt… Het toeval wil – en dan zal het wel geen toeval zijn – dat al deze muzikanten eerst en vooral pianist zijn. Dat is...
Lees verderAndrew Wasylyk, Apparat en Michael Stearns
Lost in music… De nieuwe albums van Andrew Wasylyk en Apparat hebben op het eerste gehoor weinig gemeen. Pastorale elektrofolk versus inventieve indietronics met een subtiele dosis dance. Ik koos ze – in het kader van ‘elke maand een nieuw concept’ – omdat het allebei albums zijn die me bij de eerste beluistering onverwacht overrompelden en volledig in hun greep namen. Als je veel naar muziek luistert ontkom je er niet aan: tijdens je zoektocht slagen negen van de tien albums er niet in om een integrale eerste speelbeurt te halen. Ze lijken teveel op iets dat je al kent, of ze...
Lees verderDeaf Center, Supersister en Kate Bush
Albums die op zich lieten wachten Deaf Center, Supersister en Kate Bush, twee daarvan zijn bandnamen die – in tegenstelling tot Kate Bush – niet iedereen wat zullen zeggen. Hun verse releases vormden echter de inspiratie voor het onderliggende thema – albums die op zich lieten wachten. En dan is het niet zo moeilijk om daar een geschikte klassieker bij te verzinnen. Na het uit het hart gegrepen In Memoriam voor Mark Hollis aan het begin van deze maand weer een gemengd boeketje aan genres in deze reguliere review. Het is nogal een sprong van de weidse ambient van Deaf Center...
Lees verder