Káryyn, CFCF en Alpha
Met de naderende vakantie in gedachten kwam ik op het idee voor de verbindende factor tussen de albums van Káryyn en CFCF in deze muziekrecensie. De inspiratie was iets dat ik vroeger regelmatig deed maar dat de loop der jaren steeds verder is verdrongen door werk en plichtsbesef: de hele dag muziek luisteren. Vanwege mijn werk kom ik natuurlijk nog steeds de hele dag in aanraking met muziek, maar onbekommerd het ene album na het andere draaien zónder dat er ‘straks toch weer wat moet’ speelt zich voornamelijk af in de vakanties. Een bijzonder prettig vooruitzicht derhalve. Welke albums heb ik het afgelopen half jaar verzameld die min of meer gescand en daarna geparkeerd zijn en die dringend toe zijn aan een diepere beluistering?
Lees verderJoep Beving, Jean-Michel Blais en Max Richter
Post-klassieke schoonheid op 88 toetsen De twee recent door mij ontdekte albums van Joep Beving en Jean-Michel Blais die de ‘nieuwe oogst’ in deze review vertegenwoordigen vallen beide binnen de jongste generatie van het vrij brede Post- of Neo-Klassieke genre. Hierbinnen vind je ook ándere componisten als Nils Frahm, Jóhann Jóhannsson en Ólafur Arnalds en de ‘klassieker’ van deze review; Max Richter. Hiermee is het centrale thema dus vastgesteld, het is weer gelukt… Het toeval wil – en dan zal het wel geen toeval zijn – dat al deze muzikanten eerst en vooral pianist zijn. Dat is...
Lees verderAndrew Wasylyk, Apparat en Michael Stearns
Lost in music… De nieuwe albums van Andrew Wasylyk en Apparat hebben op het eerste gehoor weinig gemeen. Pastorale elektrofolk versus inventieve indietronics met een subtiele dosis dance. Ik koos ze – in het kader van ‘elke maand een nieuw concept’ – omdat het allebei albums zijn die me bij de eerste beluistering onverwacht overrompelden en volledig in hun greep namen. Als je veel naar muziek luistert ontkom je er niet aan: tijdens je zoektocht slagen negen van de tien albums er niet in om een integrale eerste speelbeurt te halen. Ze lijken teveel op iets dat je al kent, of ze...
Lees verderDeaf Center, Supersister en Kate Bush
Albums die op zich lieten wachten Deaf Center, Supersister en Kate Bush, twee daarvan zijn bandnamen die – in tegenstelling tot Kate Bush – niet iedereen wat zullen zeggen. Hun verse releases vormden echter de inspiratie voor het onderliggende thema – albums die op zich lieten wachten. En dan is het niet zo moeilijk om daar een geschikte klassieker bij te verzinnen. Na het uit het hart gegrepen In Memoriam voor Mark Hollis aan het begin van deze maand weer een gemengd boeketje aan genres in deze reguliere review. Het is nogal een sprong van de weidse ambient van Deaf Center...
Lees verderMark Hollis – in memoriam (1955 – 2019)
Een muziekartikel met een zwart randje deze keer. Mark Hollis, de geniale en enigmatische zanger, multi-instrumentalist en componist van de Britse popgroep Talk Talk, is op maandag 25 februari 2019 overleden. Ik las het diezelfde avond, toen het schokkende gerucht zich via sociale media begon te verspreiden. Het zou echter niet de eerste keer zijn dat een bekende acteur of muzikant het slachtoffer zou worden van een zieke grap, dus ik zocht naarstig naar bevestiging, en die was er in eerste instantie niet. Maar toen namen onder anderen Wikipedia en Discogs het nieuws over, en verscheen er ook een nieuwsbericht over op de homepage van The Guardian.
Lees verderNils Frahm, Hans Dagelet + Yan en Solar Fields
De twee nieuwe albums van Nils Frahm en Hans Dagelet + Yan en de klassieker van Solar Fields die ik in deze eerste muziekreview van 2019 wil presenteren hebben met elkaar gemeen dat ze enerzijds overlopen van de muzikale rijkdom, maar anderzijds dat de studio een grote rol speelt in hun gaafheid. En met ‘de studio’ bedoel ik dan de productionele gereedschapskist die een goed uitgeruste studio biedt. Zodat er naast de inhoud ook nog eens te genieten is van de vorm, iets dat wat mij betreft altijd een fraaie verdieping oplevert van het muzikale avontuur.
Lees verder2018 en Muziek – Een jaar in 25 Releases
Eigenlijk zeg ik het elk jaar, maar voor 2018 en muziek geldt het nu even extra: het was een fantastisch jaar. Voor het eerst houd ik albums over die niet in mijn jaarlijst terechtkomen omdat ik mezelf beperk tot 25 titels. Er is meer geweldige muziek uitgebracht dan ik hier redelijkerwijs kwijt kan.
Wat ik óók elk jaar aanstip is dat veel lijstjes die je in deze tijd voorbij ziet komen een goed-beter-best volgorde hanteren. Er moet per se een ‘beste album’ worden uitgeroepen. Daar doe ik met 2018 en Muziek, net als alle jaren hiervoor, dus niet aan mee. Ten eerste omdat ik muziek geen wedstrijd vind, en omdat ik – ten tweede – van mening ben dat je albums in verschillende genres sowieso niet met elkaar moet vergelijken. En tenslotte omdat ik mijn smaak beslist niet als maatgevend beschouw. Wie denk ik wel dat ik ben, houd ik mezelf dan voor. Nee, dan liever gewoon een in eerlijke alfabetische volgorde opgestelde lijst met muzikale inspiratie.
Lees verderJacco Gardner, Tangarine en Jonathan Wilson
Deze laatste reguliere muziekrecensie van 2018 – het jaaroverzicht in albums komt omstreeks de kerstvakantie – wil ik wijden aan de retro-psychedelica van Jacco Gardner, Tangarine en Jonathan Wilson. Niet omdat ik hoop dat mijn lezers de donkere dagen vóór de Kerst in chemisch opgewekte feeststemming gaan doorbrengen, maar omdat deze albums het ook zónder stimulantia heel erg goed doen. De psychedelica stamt zo’n beetje uit de tweede helft van de jaren 60, toen de hippies het muzikaal-culturele landschap min of meer domineerden. Deze periode van flower-power en een naïef maar groot vertrouwen in wereldvrede had haar eigen soundtrack, en die was grotendeels gebaseerd op geestverruimende middelen. Want zelfs als je ‘zo stoont als een garnaal’ (dank u wel Meneren Koot en Bie…) in een dampkring van patchouli met je vrienden rond het kampvuur zat lukten drie akkoorden op een gitaar en wat trommelen op een bongo eigenlijk nog prima. Hoewel dat meestal ‘in the ear of the beholder’ was, maar dat geheel terzijde.
Lees verder